Obsfoto

Det har ikkje noko for seg å gå ut, tenkjer eg stundom. Det er grått, og eg har sett alt før. Heller plukka fram noko tøys på dataskjermen, og då meiner eg TØYS, som Gustafsson, Fleksnes eller Carol Burnett. Då vert det å koma seg ut meir ei plikt enn lyst.

Javel då, masa. Ja. Den elva har eg sett før, men har eg sett henne slik før? Eg snik meg til ei eksponering. Ei elv til, som eg har sett mange gonger. Labbar i småsko ned til den surklete elvekanten – og jamen tykkjer eg det er fint det eg ser.

Og der, på industriområdet, har eg vore mange gonger før, utan å spørja om lov. Eg spør etter sjefen, og kan deretter vandra omkring med reint samvet og utan frykt for å bli kjeppjaga. Ein skraphaug, eller installasjon, ventar på meg. Eg greier ikkje skrapa saman eit konsept, men tenkjer at dette gjer eg like bra som ein seriøs kunstnar. Så er dagen redda.

I dag delte eg ein ospekubbe i to med handsaga. Eg såg på eksteriøret at det var nok brukande inni. Eg har vist slike foto før, men det er som med elva; det er alltid noko nytt.

I slutten av februar  reiser eg vekk nokre dagar, langt vekk, med fotografering som mål. Kanskje eg ikkje finn noko meir interessant der enn det som ligg ti meter frå inngangsdøra heime.

Aldri så galt at det ikkje er godt for noko. For eit par dagar sidan gjekk eg på tryne i ei steinrøys. Objektivet på kameraet vart øydelagt. det viste seg at kamerraet fungerte med eit anna objektiv, der største blendar var 1,8. Det er ein vedunderleg blendar. Dagen etter fotograferte eg med berre denne blendaropninga. Det nyttar ikkje når alt skal vera skarpt, men stundom skal det meste vera uskarpt.

Bjørker er eg svak for. Det er langt att før eg har det optimale bjørkebiletet. Vegen blir visstnok til undervegs.

Leikeplassar er kjekke også for fotografar med f. 1,8

Den mørkaste dagen i året var for to dagar sidan, men også det mørkaste døgret har sine lyse sider. Skiftande tider har det alltid vore. No har me fått eit nytt innslag: klimaet. Dommedag har aldri vore nærare, og born og unge aldri meir vetskræmde. Kloden kokar. Dei av oss som ikkje tåler mørkret og nullgrader rømer til Syden.

At tida går er rusten eit prov på. Eg har samla på rust i mange år. Det meste av det som er fotografert er borte no, eller om kort tid. Det var til glede så lenge det varde. Det er på tide å laga ei rustbok. Og ei snøbok. Og ei vatnbok. Og ei bok om grinder. Og om nakne kvinner. På det siste temaet har eg lite å fara med. I staden blir det ein liten juleferie. Og så: eit triveleg nytt år til alle!

Denne løa viste teikn til forfall for fleire år sidan. Då eg oppdaga henne vart det «mi» løe. Eg følgde henne jamnleg, endå ho låg langt frå der eg bur. Det uunngåelege hende, men med lange mellomron. For nokre dagar sidan var det endeleg slutt. Svære gode skiferheller låg stabla utanfor tomta. Berre betongsiloen sto att. Det hadde vore fint om eg kunne følgt den siste demonteringa, men ein kan ikkje få alt. Eg kunne tatt kontakt med eigaren og kanskje fått ein avtale, men det vart ikkje gjort. Ei anna løe i nærleiken som også viste teikn til forfall, vart riven nokså kontant. Også der var det fine takheller, men heilt kvadratiske.

God planlegging kunne gitt ein annan biletserie. Det er ikkje farleg å snakka med folk. Det er enten ja eller nei.

Finn eit omtrentleg sentrum i huset og slå ein tenkt sirkel med 15 meters radius. Fotografer det som er inni sirkelen, enten det er planter eller klesvask til tørk, Kombinér, stå langt unna eller svært nær.

Slik tilnærming er fin mental trening når det er kaldt og vått og mørkt ute. Kanskje det kan bli noko fint av det. Eg tenkjer på Irving Penn som eg siterte i sist innlegg; sjølv ei kake kan bli kunst. Det finst nok av kjende fotografar som har tatt for seg knivar og gaflar og egg, eller lys og skugge på ein vegg. Eg er så heldig at eg har ein veranda med gjennomsiktig tak. Der fotograferer eg veden min, og alle bileta i dette innlegget er tekne der. Det er svært enkle tema. Geraniane er tilmed visne. Løkane er heller ikkje i bestedressen.

Det er ikkje uvanleg for ein fotograf å gjera eit motiv negativt. stundom er det perfekt, som med sukulenten på det siste billetet av di formene er så fine oh reine.

Den amerikanske fotografen Irving Penn har sagt at «å fotografera ei kake kan bli kunst.» Då  seier eg at å fotografera ein stor kartong kan bli kunst. Eg seier ikkje at det automatisk blir kunst. Men det er snart jul, og eg er meir opptatt av julebakst enn av fotografering, så det kan bli litt større mellomrom mellom innlegga på bloggen enn normalt, eller, færre foto i kvart innlegg.

Med ønskje om gode førjulsdagar.

Vedkubbar byd på interessante motiv, men i ein blogg kan det bli i meste laget. Difor sper eg på med litt kvinnemote. Det første motivet førde tankane til Samuel Plimsoll. Han var ein engelsk parlamentsmedlem som var uroleg for dei mange skipsforlisa med tap av både mannskap og materiell verdiar. Difor fekk han innførd ei merkeordning for kor mykje eit skip kan lastast. Merket står i vannlinja på skipet og er gradert alt etter kva farvatn skipet er i; tropisk, sommar, vinter, nordatlantisk, ferskvatn. Dess larve-gangane i ei gran minte mykje om plimsollmerket som framleis er i bruk på mange skip. Øksa har kløyvd kubben midt i larvegangen, som er 4 cm lang.

Det tomme forretningslokalet vart spontan-fotografert same dag som bloggen vart skriven. Modelldokka til venstre og plakaten til høgre er spegla frå veggen bak meg. 'More Woman' logoen irriterer meg. Er det eit merke for fyldige kvinner, eller for at kvinner som ifører seg desse plagga skal kjenna seg meir kvinnelege? Eg er tilbøyeleg til å påstå at klede ikkje skaper folk. Det er det som er innafor kleda som skaper folk.

Så følgjer noko eg trur er merke av andre larver, denne gong i bjørk. Men larver kan eg lite om.

Små vedfliser kan også vera vakre. Eg kjenner meg nesten som Askeladden når eg finn slikt, og tar vare på det endå eg ikkje har noko prinsesse og halvt kongerike å vinna.

Dei siste vekene har eg vore hekta på ved. Felling av tre, kutting, kløyving, alt med ei enkel handsag. Det tar tid, og det blir smått med fotografering. Så oppdagar eg vedens interiør. Mange rare og fine mønster både på langs og tvers. Så er det fram med kamerastativ og bakgrunnar. Lyset skifter, og det får så vera. Nokre bilete vert tatt inne i kunstig lys, andre i naturleg utelys. Variasjonane er store.

Kvar kubbe blir granska, og finn eg noko interessant, så vekslar dagen mellom øks, sag og kamera. Det er ein fin kombinasjon av hobby og arbeid, og ein dempar for urolege tankar.

Eg tyr til byen når det blir for trongt i heimemiljøet, og så oppdagar eg at det kan vera trongt i byen òg. I dei sentrale kunstinstitusjonane er det lite å henta, men eg er innom for skams skuld. Då er det betre å traska gatelangs. Her er det også kunst om enn ikkje institusjonalise. Det sinnet og den ironien som framstår i gatekunsten er lettare å forstå enn politisert frustrasjon som kjem til uttrykk i offentlege kunstsamlingar og som knapt  let seg forstå utan lange og vidløftige forklaringar.Men heng dei fysiske uttrykka saman med det verbale?

Eg tolkar «state of denial» som ein lettforståeleg ironi over dei såkalla klimafornektarane i USA. Det er fullt mogleg å fiska sjølv om kloden druknar, eller eventuelt står i brann. Og så er det ein eller ei som har gjort seg stor umak med å dekorera  ein klassisk arkitektur i ei av smågatene. Dei siste fotoa viser kollisjonar i arkitekturen. Den første av dei to har eg ikkje lagt merke til før no, endå eg har gått same gatestubben mange gonger.

Eg bladde gjennom eit glansfullt nummer av «Outdoor Photography» ein dag. Eg vart misunneleg på alt det vakre eg såg, og tanken på å pakka saman og gje vekk fotoutstyret var snublande nær. Det var briljante foto av mektig natur og av små ting. Det slo meg, då eg fekk summa meg litt, at dette var Barbie-dokke-versjonen. Fotografane brukar digitale verktøy for å sukra bileta. Eg tenkte at det var ikkje slik dei såg det, og då treng dei hjelp. Dei fleste foto er falske, og ikkje berre i overgangen frå det tredimensjonale til det todimensjonale. Eg kan lesa meg trøytt på lærde refleksjonar om fotografi; no sist Siri Hustvedt i «Livet, tanken, blikket», ei bok til mykje ettertanke. Eg går kanskje under radaren om eg held meg til det enkle og banale. Må vedgå at eg strør litt sukker på, eg òg.

Eg går ikkje så mange hundre meter før eg finn det eg leitar etter, og det eg ikkje leitar etter: Ein vask, fire doar (gjengangar), ein vegg, og ein vegg til. Har hatt litt dårleg samvet for dei doane, men då eg endeleg spurde sjefen for røyrleggjarbutikken var det heilt greitt. Og doane skal knusast likevel.