Obsfoto

Ein tur til Bergen for å titta på kunst er alltid interessant. Eit av kode-musea viser eit einaste verk av svenke Henrik Håkansson, og det åleine fyller ein heil sal. Håkansson har sett seg ut ei or ved Svartediket, og fått henne riven opp med rot. Så let han treet tørka i eitt år før han delte det opp til verket 'Eitt hundre og ein bitar av tre' og stilt det ut på metallstativ overlyssalen.

Pablo Picasso var ein svært produktiv kunstnar. Det kanskje mest kjende verket er «Guernica»; ein protest mot det tyske flyangrepet på den spanske byen Guernica like før andre verdskrigen. I Bergen er det nett no stilt ut fleire hundre trykk frå ei samling Picasso kalte «Suite 347». Er du glad i erotikk så er dette noko for deg. Her er det store mengder puppar og lår og kjønnslyst. Menn er ein del av det heile, men det er den nakne kvinna som rår grunnen. Mange av bileta er ganske små, og eg gav opp å koma gjennom heile serien, trass bra variasjon i materialet.

Det blir ein svært kort tekst, sidan eg hadde same temaet i førre blogginnlegg. Denne gongen har eg vandra på vestsida av Tunhovdfjorden. Der er det, om mogleg, finare og meir variert enn på austsida. Det også lettare å få båt på vatnet etter at magasinet no er fylt. Men dei spennande strandturane er det slutt på.

Tunhovdfjorden langt nord i Viken fylke har normalt ei overflate på 24,5 kvkm. Vatnet er eit kraftmagasin, og dermed tidvis kraftig nedtappa. Strendene ligg då nakne, slik som det var midt i juni i år. Hytteeigarane rasar, som det heiter i moderne mediaspråk. Foreninga Tunhovdfjordens venner karakteriserer det nedtappa området som 'en gold steinørken eller et månelandskap', og minner om at straumen vert eksportert til Europa til svært gode prisar. Eit av irritasjonsmomenta er at det kan vera opptil  200 meter frå brygga og ned til vatnet, alt etter hellinga på stranda.  Då blir det vanskeleg å få sett ut båten.

For ein fotograf er den nedtappa innsjøen ei gåve. Steinørken og månelandskap betyr noko heilt anna for meg enn for dei som har hytter her. Eg kunne ha vandra der i fleire dagar – trur eg.

Det forrige blogginnlegget kom fram utan bilete; eit eller anna teknisk feilskjer som eg ikkje har funne ut av enno. Eg prøver med bileta ein gong til, utan tekst.

Framleis mellom Hol og Aurland, nesten fram til det som føre heitte Sogn og Fjordane fylke, no Vestland. Midt i juni skin snøen på Hallingskarvet i sør, som her med den løvetanndekte bøen. Kanskje er motivet banalt, men den fotografen som berre reiser framom utan å sikra seg eit slikt motiv er dum og blasert. Like ved står dei to stabbura, som har nokre år på baken.

Lengre vest ligg Strandavatn, som er blant dei mange regulerte innsjøane i denne delen av landet. I juni var strendene tørrlagde, hadde kronglete tilkomst og gav heller ingen store opplevingar. Men no er det kanskje eg som er dum og blasert. Dei to siste bileta er frå dette området.

I dei to neste bloggane er eg ved Tunhovdfjorden.

Når snøen er borte er strekningane Hol – Aurland og Gol – Lærdal to fine vegar mllom aust og vest. Når berre ein gjev seg sjølv tid nok. På ein kvardag utanom turistsesongen er Hol gsmle kyrkje stengd. Som opptatt av bjørker og gravminne har eg likevel glede av å vandra på kyrkjegardar. Hol gamle kyrkje vart bygd som stavkyrkje på 1200-talet. I dag er det lite att av den originale bygningen.

Små statuar av englar, og særleg av Kristus-statuen av Bertel Thorvaldsen, er ganske vanlege på kyrkjegardar. Og det er vanleg at statuane manglar eine armen. Gravminna kan vera interessante, men dei fleste er ganske keisame. Men så er dei heller ikkje sette opp for å underhalda publikum. «Kvil i fred» er vel den vanlegaste teksten. «Me møtest i Himmelen» er ein lovnad som kan vera vanskeleg å halda.

Barnegraver er spesielle, ofte overlessa med leiker.

Hardsngervidda er vakker når kvite fjørskyer driv lågt over snølandskapet og vekselvis skuggelegg og lysnar alt kring meg. Den store vidda skifter karakter ganske fort. Midt i juni kan eg stå lenge på ei sidelomme langs vegen i berre skjorta og kjenna korleis tida kjem og går. Den kløyvde steinen i vegkanten har eg køyrt framom mange gonger. No var det på tide å få han med seg.

Eg køyrer sakte og slepper bilane forbi etter kvart som dei pressar på bakfrå. Heldigvis er trafikken liten. Det kjennest som eg har vidda for meg sjølv.

Det hender eg må smetta inn eit bilete utanom den vanlege rutinen. For nokre veker sidan viste eg gatekunst på Horneland i Stord. Nyleg har elevar i kulturskulen tilføyd eit nytt maleri på betongen i undergangen. Det er høgaktuelt og med ein snev av humor i desse koronatider.

Det er fint med godt reisefølgje på langtur, men det er også fint å vera solitær. Utgangspunktet var Stord på vestkysten, og derfrå arbeidde eg meg innover i landet. Dei fleste har høyrt om Måbødalen (trur eg). Færre har høyrt om Hjølmodalen, som er ei side'kløft' til Måbødalen. Etter tallause krappe svingar møtte eg snøen, og greidde mirakuløst nok å snu. Eg køyrer aldri den vegen meir.

På slutten av 1700-talet gjorde eit steinras stor skade på Hjølmo-garden. Nyare hus ligg i dag vegg i vegg med steinblokkene. Det bur ikkje folk der lenger. Jan Vivelid er fødd der.No er han pensjonist og held eigedomen ved like. Han har mellom anna frakta store steinar og takheller langvegs frå og brukt dei på ulik vis Det artigaste er at ein av rassteinane dannar ein heil vegg i eit av husa i tunet. Her er det ein sofakrok med vedomn. Kjøkenkroken har Vivelid skore til av gamle takheller.

Mannen imponerte meg.

0

Hjarta er dandert på ei strand i Arabygdi i Telemark.Det er kanskje fordomsfullt å tru det er laga av ei jente og ikkje av ein gut, men eg tar sjansen. Det andre fotoet viser stranda der eg fann hjarta. Det er definitivt ikkje ei jærstrand. Stranda er eit resultat av ein sterkt nedtappa innsjø som er kraftmagasin. Fin mjuk sandstrand – som står under vatn når magasinet er fullt. Det tredje fotoet er same stranda med utsyn mot aust. Det er uvant og fint for oss vestlendingar å oppleva slikt.