Hardsngervidda er vakker når kvite fjørskyer driv lågt over snølandskapet og vekselvis skuggelegg og lysnar alt kring meg. Den store vidda skifter karakter ganske fort. Midt i juni kan eg stå lenge på ei sidelomme langs vegen i berre skjorta og kjenna korleis tida kjem og går. Den kløyvde steinen i vegkanten har eg køyrt framom mange gonger. No var det på tide å få han med seg.
Eg køyrer sakte og slepper bilane forbi etter kvart som dei pressar på bakfrå. Heldigvis er trafikken liten. Det kjennest som eg har vidda for meg sjølv.
