Kunstnaren Harald Solberg måla i si tid bergstaden Røros med stor intensitet. Det som elles har dryppa inn av visuelle inntrykk er nok til at Røros kjennest heimleg når eg først er komen dit. Røros er konsentrert kultur. Røros er bygt på koparmalm. Utan kopar, heller ikkje Røros. Med stor teknisk kløkt, og med hjelp av fleire tusen arbeidarar, vart malmen henta opp frå djupet, foredla og eksportert.
Det er snart ikkje den flekk av bergstaden som ikkje er fotografert, men det er berre å la det stå til. Røros har sin Nils Reinhardt, slik Tromsø har sin isbjørn. Nils Reinhardt innkastar for Husfliden, og har ikkje lyst å gå på stallen når butikken stengjer. Eg var med på ein guida stadvandring med ein svært flink guide. Mellom anna tok han oss med inn i eit av gardsromma. Det er ikkje til ære for turistane det heng klede på snora. Det bur folk i dei verna husa. Bak fasadane som vender mot gata var det miniatyrgardsbruk i gamle dagar, med nokre få nyttedyr og uthus.
Dama med sykkelen var eit eingongstilfelle. Som vordande brur var ho på veg til sitt eige utdrikkingslag. – Eit av slaggområda nær sentrum med kyrkja som landemerke. – Røros skryt av å ha Europas nordlegaste sandøydemark. Til foredling av koparmalmen gjekk det med svære mengder skog. Eit av dei snøydde områda greidde ikkje ta seg opp att då det var slutt på gruvedrifta, og forandra seg til ei øydemark med flygesand. Det er vanskeleg å få oversiktsbilete her utan at sivilisasjon eller vegetasjon viser på ein eller annan måte. Større er det ikkje.
