Obsfoto

Det japanske kirsebærtreet (Sakura på japansk) blømer villig fleire stader i Noreg, blant anna i Bergen. Blomen har kort levetid. Her har kronblad samla seg langs fortaukanten på Leirvik i Stord. I japan er bløminga ei storhending. Somme staderer er heile landskap oversådd med sakura. Det kan sjå ut som nyfallen snø når fleire hundre tusen tre av den kvite arten blømer samstundes. For samuraiane var sakuraen ei påminning om at livert er kort. Også i dag hender det at jentebarn får namnet Sakura.

Rhododendron er ein overdådig, nesten barokk plante. I dag fotograferte eg han 'bakfrå', gjennom greinverket og mot sola. Det klassiske (banale) preget er heilt borte.

Tusenfryd blir lett grafisk når du prøver å attgje blomen utan at han 'brenn ut', og let vera å korrigera den mørke bakgrunnen.

Sitatet: – Alt betyr noko, alt. Same kor banalt eller stygt det er så har det ei hemmeleg meining. (Clarence Jo Laughlin)

Med sykkel rekk eg over meir enn når eg går, og så slepp eg det dårlege samvetet med å bruka bil. To timar på to hjul, og undervegs festar eg på minnebrikka det som fell meg inn. Det blir vilkårleg, men i beste fall passar eit og anna motiv inn i tema eg arbeider med. Rhododendronen treng inga forklaring. Foto nummer to viser, i nedre kant, murane til eit kvernhusanlegg som kanskje var i drift for hundre år sidan. På toppen av skråninga moderne hus som kontrast, og til venstre ein snipp av eit ugudeleg stygt parkeringshus. Spor i asfalt utfordrar komposisjonslysta. Vedlad har eg alltid likt, og eg sansar fort om den som har lagt det set si ære i å gjera det vakkert.

Sitatet: – Det er fint når eit menneske, som grunnleggande har forstått eit tema, ikkje er villig til å opna munnen. (Yoshida Kenko).

Eg forstår ikkje mine tema eller foto, og er glad eg slepp å seia noko om dei. Det er så mange merkelege utsegner om kunst, også frå kunstnaren sjølv (sjå t.d. førre bloginnlegg). Om nokon ser noko kosmisk eller magisk i mine foto, så er eg fri til å seia at eg ikkje forstår kva du snakkar om. Men det er den som ser fotoet som 'eig' det.

På tilrettelagde skogsstiar møter eg ofte folk. Stundom vert det veksla nokre ord, i beste fall ein spøk. Det er greitt. Om eg gjev meg inn i eit hogstfelt – som stundom kjennest som eit minefelt – møter eg ingen, og det er endå greiare. Bileta her er frå og ved eit hogstfelt ein vedunderleg dag. Slikt er lise for sjel og tanke. Dei fleste av bileta gjer seg best i svart-kvitt, menn nummer to måtte vera i fargar.

Sitatet: – Mitt kunstnerskap dreier seg om en introspektiv undersøkelse av tid og rom. Innholdsmessig er undersøkelsene preget av et forsøk på å begripe størrelser som «her» og «nå» via idébaserte omveier. Omveiene spenner fra mikro- til makromålestokk, og er for tiden preget av en eklektisk interesse for astronomiske fenomener og det ekspanderende universet. (Merete Joelsen Aune ved kunsthøgskulen i Oslo i samband med ei grafisk utstilling nyleg.)

Det er kjekt å få forklarit det som er vanskeleg å forstå.

Siste dagars foto: Konstant blid, dette fabeldyret som er forlate av eigaren sin, og ligg strødd som søppel ein eller annan stad.

Turen sist veke gjekk til ein stad langt inne i ein skog, til eit kvernhus der ein kan skriva namnet i turboka. Hit kjem folk enten det er midtvinter eller midtsommar. Ungar har store glede av å laga grafiske kunstverk (utan forklaring) i boka. Like i nærleiken er det store hogstfelt. Dei som går tur likar ikkje slikt. Dette er noko som grip inn i deira naturoppleving slik ho 'alltid' har vore. For skogeigaren er det som ein kjøkenhage; gulrøtene må opp av jorda når deir er på sitt beste.

Vindmøllene ser eg kvar gong eg reiser med ferja. Først var det ei, så to, så tre. Alt tyder på at det kjem enno ei. Dei er majestetiske, utan at eg legg fpr mykje vekt på det ordet.

Sitatet: – Historia om livet mitt er historia om verda. Eg forsikrar meg alltid om at det eg formidlar i kunsten er sanning. Og sanninga er berre mi eiga livsrøynsle (Yoko Ono)

Er dette sagt av ein audmjuk kunstnar, eller ein arrogant kunstnar med oppblåst ego? Eg trur mest det siste.Det er så mange som har funne sanninga at det er til å få fnatt av.

Dagens foto har ingen annan smanheng enn at dei er tatt på, eller ved, eit stort industriområde. Her står det mellom anna mange kontainarar. I ein av dei fall eg for denne kreasjonen. Han kunne like gjerne hengt i Museet for samtidskunst (Foto 1). Den svære kranen er blå, og bygningane under han dels  sterkt raude. Men det fungerer i svart kvitt òg (foto 2). Foto 3 er ei metallplatting som stikk ut over sjøen. På det siste biletet ser ei lita jente bort mot industriområdet, der det vert montert vindmøller som skal setjast opp i sjøen på skotskekysten.

Dagens sitat: – Atget visste ikkje at han var Atget. (Howard Adams)

Eugéne Atget var ein kjend fransk fotograf.

Dei fleste fotografar som tek mediet alvorleg drøymer. Til dømes at i morgon tek eg det beste biletet nokon gong. Eller at skal laga ei bok som alle vil elska. Eller at eg skal gjera ei reise der all konsentrasjon er retta mot fotograferinga. Det siste er litt farleg, for då kan ein gå glipp av mykje.

Eg har gjort ein avtale med fjord og himmel. Reiser ei bestemt ferjestrekning minst ein gong i veka og fotograferer det som er utanfor salongen. Dette vil eg gjera fram til om lag oktober.  Eg likar tanken på ein avtale med element som ikkje veit dei inngår ein avtale, og altså ikkje gjer det. Så får eg sjå kva som kjem ut av det til slutt. Helst vil eg at det skal bli ei bok.

Inspirasjonen kjem frå den japanske fotografen Hiroshi Sugimoto. Han er kjend for ein fotoserie der hav og himmel møtest, ikkje noko meir enn det. Eg ønskjer ikkje å kopiera han, men likevel å gjera det så minimalistisk som mogeleg. Himmel, fjord, og litt land, har uendeleg med variablar.

Samstundes gjev ei lang ferjestrekning høve til lesing og refleksjonar. Til visse tider er det få passasjerar, men ein sjeldan gong vert det utveksla ord mellom to ukjende. Det er heller ikkje å forakta.

Det øvste fotoet har eg kanskje vist før, dei to andre er nye.

Dagens foto treng nesten ikkje tekst, og ikkje har eg tenkt å filosofera noko særleg heller. Men byvandring er fint, særleg i gamle bydelar der trafikken er liten. Nordnes i Bergen byd både på harmonisk og forvirrande arkitektur. Nykirken står på Nordnes. Sentralt i byen prøver krokusen å mildna synet av det trøysteslause rådhuset.

I det førre blogginnlegget tok Roald Sundal med eit utdrag frå eit interju med ein fotostudent. Det var skræmande lesnad. Erling Kagge har skrive boka «Stillhet i støyens tid». Der viser han mellom anna til Ludwig Wittgensteins kjende utsegn: «Om det ein ikkje kan tala om, må ein teia», og «Det som kan visast kan ikkje seiast».

Dersom eit foto er så vanskeleg tilgjengeleg at det må følgjast av ein lang tekst eller tale, så er som oftast bortkasta på meg.

Kattane i Bergen finn du helst i dei gamle, tronge bydelane, som til dømes på Nordnes. Her blir katten tatt på alvor. Den svarte katten som sit over teksten CYK, ser ganske frisk ut. Ikkje veit eg kva ordet CYK tyder, og same kan det vera. Og ikkje aktar eg å finna ut om «Farlig katt» verkeleg er farleg. Eg vil ikkje risikera ein pelsdott med klør hengande om halsen.

Kattediktet til Olav H. Hauge fann eg for nokre månader sidan på ein skule i Ulvik, og så dukka det ganske nyleg opp på eit gamalt hus på Nordnes. Skulle teksten vera vanskeleg å lesa, så står det: «Katten sit i tunet når du kjem. Snakk litt med katten. Det er han som er varast i garden.»

Dette er eit ekte intervju, henta frå Oslo Kunstfotoskole si norske nettside. Intervjuet omhandlar ei fotoutstilling med intervjuobjektet sine sjølportrett. Les og lær.

L.A.B-S: What are the implications of choosing the word ‘beyond’, as opposed to ‘behind’ the veil for the title of your latest series Beyond the Veil?

G.M: Since several of my works contain some kind of drapery, to use ‘behind’ would be a mere description of what you see and would give no encouragement to go any deeper. ‘Beyond’ brings ambivalent notions to the work. The ‘veil’ doesn’t have to suggest a covered-up physical space; it might refer to a different type of concealment that has to do with the mind and the body.

L.A.B-S: This new series has shed the more narrative framework of the Plucked series, shown at MELK, Oslo, in 2010. Where Plucked placed its subjects within the confinements of the home, Beyond the Veil has no such references or narrative. Its surroundings are neutral, allowing the subjects’ performativity to surface.

G.M: Yes, definitely. The staged approach is a strategy to let the viewer know that the images have been made from nothing, and for a reason – in a sense it calls out for closer inspection. And by narrowing the storytelling part, I want to create an openness that facilitates the viewer's subjective notions instead of a specific reading as such. The unresolved scenarios help this approach along, as there’s no immediate interpretation to hand.

L.A.B-S: Your visual language brings to mind glossy mags and even soft porn, with a lot of unintrusive nudity. Why use this language?

G.M: The challenge is to bring in a language rarely seen in the gallery, questioning what that kind of decontextualising or mixing of genres does. I mean, they might seem a bit too much, but that doesn't make them any less serious. My aim is to present something enticing, and hopefully it'll serve as a threshold for further readings, in this case about gender issues and the self.

L.A:B-S: Underscored by the use of mirrors in some of the work.

G.M: Yes, I'm not that interested in the theoretical aspects of the mirror in photography. It's rather a tool for how we scrutinise our own selves and the selves of others; how we relate to being looked at and how we look at each other. Take for instance Double Exhaustion depicting a young woman mirroring half her body positioned on the floor, her legs spread on either side of the full-sized mirror. At first glance it's a sexualised theme, it plays with the male gaze, but for me her own gaze is just as important. In today's image culture how do we mirror ourselves? Through which eyes do we see? The image widens the series, which contemplates the human condition through a myriad of images.

L.A.-S: Yes, because the other subjects within this series are male, so she adds complexity simply by her gender. It's not this one idea of masculinity, but in what way we view the images. 

G.M: Masculinity and male sexuality have changed a lot in just one generation. My father and I had vastly different expectations put on us as young men, especially when it comes to ideals concerning the body. The male nude is a scarcity, and I decided early on that one of my focal points would be just that: semi-nude guys. It doesn't have to be about homoeroticism, though it is a possibility that it might be seen that way, which I have no problem with – I even find it fruitful. It underpins a big part of my project, dealing with how we read images in our everyday lives. It's interesting and unpredictable what happens when one starts to cross genres or decontextualise an image. It baffles people, but further still, it confronts the viewer's prejudice and self-awareness.

Sitat slutt.

Først, dagens sitat: – Det finst folk som trur eg ikkje skjønar kva eg har gjort. Men det merkelege er at eg har gjort det! Dersom du veit kva du søkjer og ser etter, så veit du òg kva du gjer. (Harry Callahan, fotograf)

Turkameraten og eg var nyleg turistar i Bergen. Befriande å ikkje måtta prestera noko. Å fotografera som turist er eit privat oppdrag. Poenget er opplevinga.. Om bileta vert gode, så er det ein bonus. Målet denne gongen var mellom anna Akvariet på Nordnes. Inngangsbilletten er dyr, men verdt det for den som gjev seg god tid. Me fekk mellom anna med oss trening av sjøløver. Dei kraftige og smidige dyra boltra seg, ja, som sjøløver i vatnet. Eg stod ved kanten av bassenget, og det var uråd å føresjå kva som ville skje frå sekund til sekund. Eit moderne kompaktkamera er er ikkje av dei kjappaste. Kombinasjonen tregt kkamera og treg hjerne fører til at mange av høgdepunkta er passerte når biletet endeleg er festa på brikka. Det desiderte høgdepunktet fekk eg ikkje med meg på anna vis enn at vatnet fossa over meg då ei av sjøløvene landa i vatnet éin meter frå meg.

Ytterst i Nordnesparken fall eg for kvinna med denne sydvesten. Ho var villig til å posera. Med ryggen vendt mot meg skulle ho fotografera Byfjorden og Askøy. Det ho gjorde, var å ta ein selfie (sjølvportrett) der eg ruva i bakgrunnen. Eg har ein mistanke om at biletet var på fjaseboka like etter det var tatt.