Obsfoto

Denne turen har eg tatt mange gonger; langs molosteinae i ei båthamn. Kvar gong er det noko å festa augo på. Det har aldri manifestert seg fotografisk på den måten eg ser det for meg. La gå, eit siste forsøk. Ta det med ro. Stativ, anna objektiv, andre blendarar. Og rette veret, som bønhøyrt. Det slutta å regne då eg steig ut av bilen, og då eg  var ferdig kom regndropane att.

Ingen av steinane er flytta på for at eg skulle få det som eg ville.

Eg har fleire motiv som eg må vitja fleiregonger i von om at alt klaffar til slutt.

Når eg vert hekta på eit tema, då er eg seld. Det er som eit narkotikum. Det er som eg i eit landskap ikkje ser noko anna enn – til dømes siloballar. Så det vert nokre av dei denne gongen òg. Alle er frå kommunan nær Stavanger. Eg er svak for siloballar med tekst på, enten det er ein politisk bodskap, eller som her; eit gladønskje til den reisande.

Jæren er sårbar for uheldig arkitektur. Den synes langt i eit flatt landskap, og det er rikeleg av han, særleg i tettbygde strok. Huset til venstre er ikkje bygt enno, men kontrasten til det gamle jærhuset til høgre er påfallande.

Toril Berger er ein gatekunstnar som sjeldan går på veggane, men når ho først trør til vert det vakkert. Like ved Skjersholmane har ho og elevar på kulturskulen på Stord dekorert ein undergang for bilar og gåande (vist på bloggen tidlegare). For eit par dagar sidan oppdaga eg at ho har dekorert ein ny seksjon av undergangen. Arbeidet er gjort med nennsam hand og med slike valørar at eg trur ikkje ein akademisk kunstsudent kunne gjort det betre. Dekoren viser ei barmfager kvinne som på hovudet ber noko eg meiner er symbolet til dronninga på sjakkbrettet. Kvinna = dronninga; eller ? Rett om hjørnet er ein tidlegare dekorasjon med ei kvinne med heva aksler og eit lidande uttrykk i andletet.

På denne årstida set geitramsen sitt preg på landskapet mange stader. Toppane er fylde med kvite frø. I motsol kan dei dominera omgivnadene, særleg når vinden fører frøa med seg. Det er like fascinerande både når dei fyller landskapet og når ein studerer dei på nært hald. Eg tek med eit par kvistar heim.

Fascinasjonen for gravminne tar ikkje slutt. Mellom alt som liknar på kvarandre dukkar det i denne innvandrings tid opp enkelte ting eg treng hjelp til å forstå. Som teksten på det øvste biletet:

Me tilhøyrer Allah, og til Han skal me venda attende.

Abdul Karim Yaqobi

Son til Mohammad Mubin

Fødd 1.4.1324

Død 27.5.1397. Fødd i Afghanistan. Død i Noreg.

Tidsrekninga er truleg islamsk, og blir etter vår tidsrekning 1906-1977. Her er også nokre verseliner som min gode hjelpar ikkje har funne ut av, kanskje på dari eller farsi. Merk, mor til Abdul er ikkje nemnd som opphav.

Gravmælet til han som kviler attmed Abdul er enklare, truleg også han med muslimsk opphav.

Arrangementet på det tredje biletet er det første gongen eg har sett på nokon gravplass.

Og så; en siste hilsen. Truleg er det ingen av dei gravlagde som ensar blomane og helsingane. Slik sett ein merkeleg skikk, men det spelar vel på eit liv etter døden

Alle bileta er frå Kausland kyrkjegard i Sund.

I Leirvik på Stord har fleire barnehagar dekorert bussventeskur i sentrum. Det er eit flott tiltak. Det kan vera teikningar, tekstar, ulike figurar, eller billete frå livet i barnehagen som viser kor kjekt dei har det. Her er det også innblanda propaganda for klimaet, som til dømes Greta Thunberg-påstanden om at 'kloden kokar. Enten er det folk utanom barnehagane som har klistra opp desse flygeblada, eller så er det personalet som har gjort seg til talspersonar for ei aldersgruppe som manglar kunnskap om dette.

Ved eit av bussventeskura står det ein plakatbukk med tekst om at området er spreia med roundup (eit ugrasmiddel). Opplysinga er forsynt med tre utropsteikn, så det kan ikkje koma frå nokon offentleg instans. Dessutan er det knapt eit grasstrå å sjå på det store, asfalterte området.

For meg er ikkje Edens hage dei mange rhododendronane langs innfartsvegane i Bergen. Det er snarare alt 'ugraset' på vanstelte enger på landsbygda, der naturen er overlaten til seg sjølv. Engsoleier i full bløming. Det same med løvetanna – og ikkje minst når løvetanna har ei korona av frø i toppen.

For fotografen oppstår ofte eit anna dilemma: Farge eller svart kvitt ? For meg fortel svart-kvitt-bileta ei anna historie enn fargefotoa. Det er enklare å forhalda seg til, og formene kjem tydelegare fram. I denne regnbogens tid er det snart ikkje svart-kvitt å sjå.

Bileta her viser også kor viktig blenderen, lukkaren og vinden er. Det øvste fotoet er ein blå akeleie med gyvel i bakgrunnen. Blendaren er 2,8. Då er berre akeleien skarp og gyvelen blir uskarp. Det andre fotoet viser skjermplanter under eit kastanjetre. Her er blendaren 14, og eksponeringstida er to-tre sekund med kamera på stativ. Det var vindstille. Ti minutt seinare var eg på same standpunktet. Då gjorde vinden det umogleg med lang eksponeringstid. Biletet er også gjort litt uskarpt med vilje.

Dei to siste er på blendar 14; altså er djupneskarpleiken stor. Det siste er i utgangspunktet nesten fargelaust, og det kom seg når all fargen vart fjerna.

Festspelutstillinga i Bergen kunsthall viser tekstile verk av norske Elisabeth Haarr og belgisk-kroatiske Maria Miletic. Det er verdt å sjå utstillingar av samtidskunst, om ikkje for anna enn for å ta denne delen av kulturen på pulsen. Utbytet kan vera magert eller livgjevande, alt etter kven som ser. Eit av arbeida til Haarr, eit banner med tekst, er så tydeleg at innhaldet ikkje er til å misforstå. Resten av arbeida, både til Haarr og Miletic, er diffuse. Utan eit tekstark i neven ville eg vore hjelpelaus. Eg les at kunsten til Haarr er «både elitiske og avantagarde; på same tid nært attkjennande og eksperimentelt overskridande.» Tilnærminga er feministisk og politisk, og med særleg vekt på flyktningar og humanisme.

Miletec tek utgangspunkt i heimlandets tekstilhistore, der tekstilindustrien er så godt som borte, på same vis som i Noreg. Mange av dei små, abstrakte arbeida er tolkingar av noderne, vølte ting i det urbane landskapet, basert på hennar eige fotografi.

Haarr

Harr

Miletic

Miletic

Me har alle vårt å kjempa for. Folket i Sveio er ikkje dei einaste som kjempar for småskulane. Politikarane meiner dei har gode grunnar for å leggja ned nokre grendaskular. Prioriteringar. Motstanden finst i breie lag av folket. Populistisk? Ikkje veit eg, Kampen vert førd med ord, men også visuelt og på ulike platformer, som det heiter i dag. «Ingen skam å snu». I tillegg var det kortesje med over hundre bilar til rådhuset. Det fungerte. Kommunestyret har nett avgjort at de to nedleggingstruga skulane får ein ny sjanse i to år. Pussig sak i demokratiet: Folket mot dei folkevalde. Slik må det vera.

Foto: Lars Bø

Lars Bø arbeidde på eit skipsverft i mange år. Der var det forbod mot fotografering, men det var så mange fine motiv der at Lars søkte, og fekk, spesialløyve. Han har leita i arkivet, og dei gamle fotografia der hadde naturleg nok rusta. Innehavaren av denne bloggen har også forkjærleik for temaet rust, så innimellom vil det dukka opp fleire av same slaget.

I biletkunsten finst det sikkert maleri som er heilt kvite, så godt som. Det kvite finst over alt, både i naturen og det menneskeskapte. Då er det like mykje komposisjonen som kuløren som er viktig. Vedlad innhylla i kvit plast er det første gongen eg har sett. Det blir som ein skulptur i det fri. Dei andre motiva er berre nokre hundre meter frå der eg bur.

På bloggen vert det frametter  mindre tema og meir vilkårlege foto, og dei kjem ikkje så regelmessig som før. Men eg prøver å stå på litt til, endå eg veit at mediet har eit lite publikum.