Det er sjeldan eg oppsøkjer min barndoms heimstad. Den naturen eg streifa omkring i, er borte. Eg har ikkje mandat til å stogga utviklinga. Eg var i ungdomen vitne til at innbyggjar nr. 3 000 vart feira i kommunestyret. No er det 8 000 innbyggjarar i kommunen. Den lokale dialekten er nesten borte.
Dette er ikkje eit blogginnlegg med vakre foto. Det er berre ein dokumentasjon av hesleg arkitektur. Eg har forresten ein mistanke om at alle dei nye stygge husa er konstruerte av ingeniørar, og at arkitektar og landskapsarkitektar er nekta tilgang til kommunen. Då eg nyleg var «heime» var eg innom fleire av dei ferske byggjefelta, og vart meir og meir forstøkt. Er det mogleg, tenkte eg, med slik visuell forsøpling av eit landskap? Her sprang eg åleine som gut. Det var ikkje eit hus å sjå. Sjokket mitt er ikkje av nostalgisk karakter. Eg ville kjent det same også om landskapet var meg framandt. Dersom rasering er sivilisasjonens fremste kjenneteikn, så stakkars oss.
Den nederste blokka er ikkje ferdig, og kan ikkje vurderast frå ein rein estetisk ståstad. Men ho er plassert på det ytterste sørlege neset i kommunen, og kjem til å dominera det som kunne vore eit fint friluftsområde. Politikarane må vera temmeleg sløve når dei tillet slike inngrep.
