Alltid dette indre imperativ om å fotografera. I religiøs jargong heiter det eit kall – det er ei kraft utanfor deg som byd deg å gjera noko bestemt. I morgontimane i dag såg eg den finaste spindelveven eg nokon gong har sett. Eg tenkte ikkje på å fotografera han, berre å oppleva han. Slik tenkjer eg oftare og oftare. Kvifor ta eit bilete når det likevel forsvinn i den digitale skoddeheimen saman med millionar av andre foto?
Dette er defensiv tenking, men den ligg alltid i bakhovudet.
Som ein del av trafikkskiltinga finst det piler i vegbana for å føra deg på rett veg, til dømes der to køyrebaner vert snevra inn til ei. I motsetnad til spindelvevar er det ytterst sjeldan slike piler vert fotograferte. Så då gjer eg det. Pilene er lange og uformelege, men frå bilistens perspektiv er dei heilt greie. Nokre av dei har intrikate mønster som viser at eit menneske har gjort sitt beste for at pilene skal oppføra seg i samsvar med forskriftene. På nært hald står dei ofte fram som reine abstraksjonar. Ein kan falla i stavar av mindre. Og kor uendeleg mykje meir grovkorna og enkle dei er enn spindelveven!
Ei etterlengta reise gjer at det kan gå litt lenger tid enn vanleg før neste blogginnlegg.
