Ein smal skogssti med tett vegetasjon på begge sider. Og eg har aldri tenkt på det før: Eg er omslutta av fargen grøn. Eg er omslutta av fotosyntesen, vilkåret for alt liv på kloden. Måtte sivilisasjonen verdsetja desse små grøne lungene! For dei vert færre etter kvart som folk krev albogerom. Ein motorveg her, eit byggjefelt der. Det spesielle med denne staden er at eg kan stå på bilvegen der han kryssar ei kløft og sjå rett ned tretoppane. Etter to-tre minutts nedstiging er eg i botnen av lauvskogen og kan leggja svusj-lydane frå trafikken bak seg. I andre enden av skogsvegen er det ei badestrand. Det er ikkje lange spaserturen. Både bekken som renn langs vegen, og sjølve badestranda, er prega av det mineralrike fjellet. Bregnene står tett i denne biotopen. Dei er vanskelege å fotografera, men eg kan undra meg over det fabelaktige byggverket som ei bregne er.
Eg og turkameraetn snakkar ofte om det fabelaktige i naturen, til dømes noko så forbanna som knott. Så mykje liv og vilje (eller instinkt) i ein ørliten kropp! Men det er ei anna historie.
