Målet med turen til Island var ein liten prikk i havet nord for fastlandet – Grimsey. Målet var greitt nok, men målet med målet var noko uklart. Der skulle eg ligga på ryggen på nordspissen av øya, med berre hav og pakkis mellom meg og Nordpolen. Og der låg eg, på ei seng av fugleskit og gras, og skulle la meg gjennomstrøyma av Universet. Med tommel og peikefinger på kvar hand mot kvarandre på yoga-vis. Universet kom ikkje. Eg tenkte på kvinner, og om det var lenge til middag.
Ingen katarsis.
Det var litt av ei lekse. Men staden var vedunderleg. Mild svak bris, sol, måseskrik og ei einsemd som var berre god.
På nordsida av øya er det ei vid bukt som endar i eit smalt nes, øvst i biletkanten. Vidare derfrå er det berre hav og himmel. Stiane fram til nordspissen er køyrde opp av firhjulingar. Ganske ofte låg det daud fugl i lendet. Det er ikkje så merkeleg, all den tida øya er heim for titusenar av sjøfugl.
Eg har fleire stader lese at Grimsey er ei blå øy. Det er ikkje sant. Ho er pur grøn. I tillegg er hummarsuppa på den vesle kafeen i sentrum gyllen og himmelsk – verd ei Michelin-stjerne.
Med dette avsluttar eg opphaldet på Grimsey.
