Frå øya eg bur på kan eg ta ferje til fire ulike stader. Øya er også landfast, men for meg i feil retning. Sist veke bestemte eg meg for å reisa med ei av ferjene, som passasjer utan bil. Det gjorde godt med den førti minutts lange overfarten og ei god bok som sjeleføde. Då ferja la til kai kunne eg gå rett inn i ein skog femti meter unna, på stiar eg ikkje hadde lagt merke til før. Skogsinteriør er vanskelege å fotografera. Så eg let stort sett kamera henga over skuldra og gledde meg i staden over ein skogsbotn så mosegrøn, mjuk og trygg som eg ikkje hadde opplevd maken til. Ferja låg og venta då eg kom ned att, og la til fjords straks eg var komen om bord. På ein lite trafikert dag kunne eg kanskje opplevd å vera den einaste reisande. Forbløffande kor mykje samfunnet spanderer på ein enkelt person.
Som du straks ser, er det eine motivet gjort negativt. Straks forvandla dei små grøne blada i skogbotnen seg til ein liten flokk sommarfuglar som flagra over biletflata.
