Gamle stiar, ja, men stadig dukkar det opp noko nytt. Som til dømes djupvassrur, eller på latin: Balanus hammari. Dei har eg aldri sett før. I prinsippet har dei om lag same konstruksjon som vanleg strandrur, men er 5-6 cm høge. Desse har bite seg godt fast i ein undersjøisk oljeinstallasjon. Hadde eg ikkje hatt ein viss motvilje mot ordet mirakel, så ville eg brukt det om desse skapningane, og for den saks skuld også om maur, humler og corona. Sistnemnde er usynleg for det nakne auga, men er i stand til å utrydda menneska.
Der eg vansrar er det mykje anna som fangar interessa, som til dømes dei abstrakte maleria til den kinesiske kunstnaren Mya Kwedong. Han vart aldri godteken av det kinesiske kommunistregimet, men arbeida hans har etter kvart fått ei høg stjerne i Vesten. Det same har kunsten til den myanmarske kunstnaren Wo Melange. I motsetnad til Kwedong har arbeida hennar eit mjukt og drøymande uttrykk. Ho arbeider i den postmodernistiske feminismen, som har oppstått i Søraust-Asia og som også har sine utøvarar i Vesten.
