Det kan bli for mykje rhododendron. Denne busken som i blomkålform spreier sine intense fargar over alt, i byrom og villastrok. Eg har fått nok, men må avslutta på ein verdig måte. Det er fint å kunna kombinera intensiteten med myriadar av kvite småblomar, eller med viltveksande soleier som folk ikkje temjer på annan måte enn å slå dei ned – som om det hjelper. Så er det nokre få rhododendron som har ei overraskande open form. Dei likar eg. Eg kan gå inn i dei, og frå utsida gløder blomekvastane som rubinar inn mot midten. Dei to siste bileta er såleis frå ein gravplass som vart spesielt oppretta for folk som døydde i spanskesykja for ein del mannsaldrar sidan.
