Stundom morar eg meg over samtidskunsten. Eg har store vanskar med å sjå kva denne kunsten drøftar, problematiserer eller analyserer, som det heiter på fagspråket, eller om han berre er tenkt å vera ei lise, eller malise, for sjela. Det slår meg at meingsløyse av og til kan vera tilsikta.
Byen Seydisfjördur aust på Island reknar seg som eit sentrum for kunst, med skiftande utstillingar fleire stader. Me hamna på utstillinga Ró Ró, i andre høgda på Skaftfell Bistro. Der var det mykje å undrast over. Diverre noterte eg ikkje namna på kunstnarane. Ei lang remse av ull er sikkert ei drøfting av forholdet mellom naturvern og sauebeiting, som er reelt på Island. Her er også ein nevestor, farga gipsklump. Eg veit ikkje kva den problematiserer; kanskje er den eit resultat av bearbeiding av sinne og frustrasjon. Det vesle samantulla tøystykket kan òg vera i same gate. Sant og seia fann eg det i skittentøykorga heime.
Franskmannen Philippe Clause sit og heklar i eit lite lokale i sentrum av Seydisfjördur. Blid og imøtekomande. Som designar er han eit fyrverkeri, berre sjå heimesida hans, esualc.com
