Det hender, litt deppa. Regnet pøsar ned. Eg har ikkje fotografert på fleire dagar og kjenner uroa i blodet. I staden for å roa ned med ei god bok mot depresjon, hiv eg meg i bilen. Det verkar håplaust. Men kanskje… Får auga på tre doar. Køyrer bilen i posisjon, rullar ned sidevindauget, siktar og trykkjer av. Sig vidare i andregiret. Tja, kva kan ei betongblokk brukast til? Ho står einsam i ein liten innsjø. Regnet silar framleis ned. Navigerer meg i posisjon. Sidevindauget ned, kamera opp, trykkjer av. Slik med neste motiv òg, før turen går ut på landsbygda. Der klårnar det, og eg går ut av bilen og tar eit landskapsfoto. Dei blir det lengre og lengre mellom. Men skoddedottane var fine, det same var sauene og lyset.
