Hittil i vinter har det vore vanskeleg å hosta opp nokon entusiasme for totgrafering. Eg les fotobøker og -tidsskrift for å bli inspirert. Så ser eg ut vindauga, og der er alt hundre gonger tristare enn det eg ser i blad og bøker. Men dei få gongene sola og frosten har gledd meg, så har eg trass alt kome heim med med noko som er blitt arkivert. Til arkivet, til arkivet… det er nesten som eit mareritt. Eg har to foto på vegg heime. Det eine av dei er ikkje ein gong mitt.
I dag las eg eit råd eg har høyrt mange gonger: Bannlys detaljar i motivet som ikkje gjev meining i biletet. Ver kritisk til det du ser i søkjaren.
Som motsats kan det vera verdt å minnast det Roland Barthes seier om den vesle, uvesentlege detaljen som dreg auga til seg, og som beint fram kan irritera; det er stundom nett den detaljen som kan gjera biletet verdt å sjå.
Bileta her er frå sist veke.
