Alt, absolutt alt, står fram på nye måtar når lyset endrar seg. Slik som når sola dukkar fram bak skyene. Dette er ein kai eg ofte går tur til. Han har ingen praktisk funksjon med unntak av å vera ein del av eit lite friområde. I den lyse årstid er det bord og benkar her. Om hausten og vinteren er kaien åleine. Eg har ikkje funne ut kvifor kaien interesserer meg – kanskje av di eg som oftast er åleine der. Sjøtrafikken utanfor er etter måten tett. Eit par holmar er landingsplass for sjøfugl. Himmelen over er vid. Kanskje ventar eg på at kaien ein dag skal openberra noko eg til no har vore blind for.
