Det er inga skam å erkjenna at nervene ein hende gong kan vera litt frynsete. Det roar seg når eg kjem inn i ein park med røslege tre som ser ut til å ha stått der sidan Metusalems tid. Bartrea ensar ikkje hausten. Lauvtrea dekkjer langsamt bakken med gullet sitt. Det undrar meg at eg – etter å ha vore omgjeven av all fargeprakten – lagar svart-kvitt bilete når eg kjem heim. Berre over hostabladet legg eg eit gyllent skjær. 'Apenes skrekk' i vår nordiske flora har eg aldri forstått meg på, men den filigransliknande bjørka er kjend og kjær.
Eit par dagar seinare er eg inne på ein leikeplass, og det er som eg høyrer gutars frydefulle brumm-brumm i sandkasen og jentenes stillferdige pusling i kjøkenet (var eg kjønnsdiskriminerande no?). Og så slår det meg at at alle leikene er i plast. Store mengder plast. Eg funderer ofte over plast – som eg sjølv også brukar og stadig fotograferer – og eg frys litt på ryggen. – Eg kan ikkje gjera noko med det, seier eg feigt til meg sjølv. Kanskje den handleposen eg brukte i går kjem på avvegar og etter ei stund smuldrar opp i naturen og gjer kål på nokre småkryp eller fuglar? Eg veit at i verdssamanheng er det langt verre enn som så.
