For nokre veker sidan fekk eg melding om at eg måtte fornya abonnementet på nettsida mi. Såpass forstod eg av den engelske teksten, resten forstod eg ikkje. Så no svevar bileta mine ein stad i verdsrommet, blokkert for alle. Dei ligg på datamaskina og på harddiskane mine, men der er det heller ingen som ser dei. Mange meiner me må bli flinkare til å gje slepp på bileta våre. Kast! Skjer inntil beinet! Den siste som minte meg om det var Tim Clinch i Black + White Photography: Prøver du å tilfredsstilla alle, endar du med å tilfredsstilla ingen. Vis meg tre sterke , vakkert presenterte foto, og eg vil ønskja å sjå meir. Vis meg 33 foto, og eg vil byrja å kjeda meg før me er halvvegs.
Nettsida mi skal nok på lufta att, men med langt færre foto. Så attende til Island. Seydisfjördur er ein liten by langt aust i landet. Hit gjekk det tidlegare ruteferje til Noreg. Den er innstilt. Også når eg er i utlandet oppsøkjer eg plassar med skrap. Det er spennande å sjå kva andre kaster. På Island er naturen rein og naken, og kontrasten til skrapet vert desto større. Så spørst det kva som er verst, den materielle forsøplinga, eller den visuelle i form av foto. Med tanke på framtida er eg ikkje av dei som trur alle bilete har evig verdi. No skal eg rydda i mitt digitale skattkammer.
