… og søkte skogens ro. Nei, tvert om. Desse skogspartia er det lite ro over. Dei er enten brannskadde, herja av storm eller snauhogde av store maskiner. Slik er det å vera skog i dag. Det er spennande og vemodig å gå i slikt terreng, og ikkje minst å sjå korleis naturen prøver å få til ein balanse att etter skaden. Om ikkje grunneigaren plantar ny skog, vil det snart oppstå eit nesten ugjennomtrengeleg villniss som kanskje snart vil ordna seg i ulike biotopar.
Det er ikkje ufarleg å gå inn i hogstfelt som er nokre år gamle. Graset løyner gamle stubbar og groper, og er du (u)heldig ligg mobiltelefonen att i bilen medan du sjølv sleper deg fram med knekt fot. Eg føretrekkjer dei velordna skogsvegane og -stiane der eg til vanleg finn skogens ro. Samstundes veit eg at eg stundom må bevega meg i det ukjende for å finna nye motiv.
