Når mørket senkar seg og all von er ute, kva gjer eg då? Murar meg inne og ventar på noko vedunderleg. Og så skjer det. Først kjem det tynne snølaget, så sola, så sundagen. Eg veit nøyaktig kor eg skal. Til Halleraker på Bømlo. Det er ingen parkeringsplass der eg stig av, men pyttsann. Eg jamnar ei grop i vegkanten, og set bilen frå meg berre litt innafor den kvite stripa.
Det er ingen folk der eg går på det kvite teppet Eit svakt sus frå sivilisasjonen ligg i lufta, men eg kan velja å ikkje høyra det.
Sola står rett i andletet. Det er vindstille. Eg likar å ikkje veta kva som ventar meg ein ny stad. Her veit eg kva som ventar. Der står den vindblåste furua. Der står dei to spinkle vindjaga bjørkene. Grupper av strå stikk opp av snøen. Alt er kjent, og alt er nytt. Ikkje noko hastar.
Denne dagen kom i siste liten. Når han først er komen, så veg det opp for mange veker med grumsegramsegrufs. Eg veit eg må heim før eller eiler seinare, men det kan venta til seinare.
