Sjølvsagt reiste eg ut att til gravplassen eg nemnde i forrige innlegg, og kom i rett tid. Det var ei revebjølle der. Sist var ho grøn, no hadde ho opna bjøllene. Det er merkeleg å koma i noko som liknar ekstase på ein gravplass. Dette er ein av dei finaste eg veit om. Han er liten, gamal, og så frodig og viltveksande at det aldri ville blitt godtatt på ein meir moderne gravplass. Mange av dei som ligg her døydde for fleire mannsaldrar sidan, og ville aldri i sin villaste fantasi kunna tenkt seg vår digitale sivilisasjon. På fleire av steinane er det uråd å lesa namn eller dødsår. Likevel står det her og der ein frisk blom eller eit gravlys.
Ein moderne gravplass med ferske graver gjev sterke påminningar om at livet er forgjengeleg. Men eg opplever at ein gamal plass gjev meir perspektiv; dette med generasjonar som avløyser kvarandre, og tankar om kva liv dei hadde dei me står på skuldrene til.
Alle bileta er frå Foldrøy på Bømlo.
