I førre blogginnlegg nemnde eg Gassets tankar om dehumanisering av kunsten. Komponisten Helge Iberg seier kunstens sjølvpålagde isolasjon har gjeve musikkindustrien fritt leide på den store arenaen, og at den offentlege legitimeringa av moderne kunst dermed er blitt hengande i ein svært tynn tråd. Like problematisk er eit bifall av samtidskunsten som samstundes både er danna og desinteressert.
Iberg meiner den byggande krafta som grekarane kalte eros kan bli vegen bort frå dehumaniseringa. Eg undrast om ikkje kunstnarane sjølve må ta noko av skulda dersom dei sit fast i dehumaniseringsfella. Hvis nokon ser parallellar til fotoet som kunst, så gjerne for meg.
Eg må ein gong for alltid (i alle fall fram til neste år) slå fast at eg ikkje er kunstnar, og at eg skal trivast med det eg gjer.
Temaet i dag er materialar i sterk kontrast til kvarandre. Opplevinga er størst når eg kan saumfara slike materialar med hendene, frå strikketøy til stål, frå tynn plast til eit ubestemmeleg, vraka tøystykke.
