Enkelte dagar i haust har himmelen vore himla fin. Eg blir nesten ekstatisk over dei flotte skyformasjonane. Dei held stor fart. Eg tittar ut vindauge, og når eg kjem ut har heile scenariet endra seg. Det er like fint, men på ein annan måte. Eg køyrer gjerne til ei av to store båthamner på staden der eg bur, og kan berre vona på det beste. For nokre dagar ausa regnet ned då eg kom til ei av hamnene. Så slutta det, og himmelen var praktfull. Eg ut av bilen, og ikkje før eg hadde teke et bilete (turkameraten min seier 'klaska') så regna det att. Inn i bilen. Opphald. Ut av bilen. Klask. Og så vidare.
Men kvifor i alle dagar blanda lyktestolpar og master inn i den himmelske prakt? Av di dei høyrde heime der nett då.
Ein skribent i eit engelsk fotomagasin kjefta på andre svart-kvitt fotografar for at dei gjorde himlane på foto så mørke. Dei er jo ikkje det sa han. Det er rett, men kva er det han masar etter i eit svart-kvitt magasin når himlane i utgangaspunkte som oftast er blåe? Det kan vera ei utfordring for fotografen å finna den rette balansen. I eit redigeringsprogram får du heile skalaen frå svart til kvitt. Så det får bli som det blir, berre du er nøgd med resultatet.
Det hender også at du ser skyer og himmel når du vender blikket ned i staden for opp. Himmelen er over alt.
