– Det vakre har verdi. Når me ser noko heslig ønskjer me oss noko vakkert. Når me misser det vakre av syne misser me også meininga med livet, seier den engelske filosofen Roger Scruton.
Dei første ti-åra av 1900-talet fanst det ei kunstretning i Italia som vart kalla futurisme. Futuristane ville skrota alle reglar og tradisjonar, og ønskte muséa og byråkratane til helvete. Dei hevda at kunst i seg sjølv ikkje kan vera anna enn vald, vondskap og urett.
For eit sprang i måten å sjå verda på! Når eg ser moderne kunst kan eg ikkje fri meg for tanken på at futurismen er i ferd med å få ein renessanse. Eg er amatør, og innbiller meg at eg fotograferer utan bindingar i nokon retning. Det er kanskje blåøygd. Men eg arbeider i spenninga mellom det stygge og vakre, og trivst med det. Av og til kan det stygge vera vakkert.
To menneskeskapte former, og to naturskapte. Det øvste er ein islagd sølepytt overkøyrd av ein bil. Den andre naturforma er sjøis på toppen av ein stein i strandkanten.
