Etter å ha forlate vaskebrettet sør for nasjonalparken Jökulsárgljúfur, var det himmelsk å koma inn på ein normal veg i retning Kópasker. Eg og reisefølgjet fryda oss som born.
Eg har sett Kópasker framheva som ein vedunderleg stad. Det skjønar eg ikkje, men opphaldet vårt var for kort til å oppdaga det eventuelt vedunderlege. Byen hadde 122 innbyggjarar i fjor. Dei få husa er ordna i eit kvadratur, med kyrkja utanfor sentrum på eine sida og saueslakteriet på andre sida. Trass få folk er her barneskule, barnehage, fotballbane, ei tenleg fiskerihamn, ein seismisk målestasjon, butikk og farfuglarheim (ungdomsherberge) og kyrkje. På kveldsturen møtte me tre-fire personar og ein golden retriever.
Etter vårt ønskje greidde kassadama i butikken å trylla fram eit enkelt, varmt lite kveldsmåltid.
I byen og nært omland er det over hundre figurar av type fugleskræmsel, nokre av dei bra forseggjorde og ikkje utan humor.
For snart førti år sidan fekk by og hamn store skader i eit jordskjelv som slo ut på 6,2 på Richters skala. Island har om lag 150 jodskjelv kvar veke. Dei fleste er knapt merkande.
