Stundom har eg lite å by på. Likevel murrar fotofantomet i meg. Kanskje det er noko der ute. Så slenger eg kameraet over skuldra og vandrar same stiane som før, som ein annan Oskeladden. Sjå der var det resten av ein knust kaffikopp. Og der var det to trebitar. Dei var vel fine? Oppi plastposen med dei. Ingen andre bryr seg om det, så kvifor skal ikkje eg? Ein av trebitane minner meg om ei kravlande larve. Den andre har ein høgreist karakter. Alle tre tinga har vore i menneskehender. Trebitane vert tørka og brende. Den knuste koppen er tapt for allitid, sjølv om han er der ute ein eller annan stad.
