Nokre dagar når eg går tur, kjem mosjonen i første rekkje. Fotograferinga blir tilfeldig. I beste fall oppstår det ein fellesnemnar som ikkje er tilsikta. Desse bileta frå sist veke er tekne i småregn eller skodde, og då er det nesten uunngåeleg at silhuettane dominerer. Dei er mest som skrifteikn, enten dei står mørke mot lys bakgrunn eller lyse mot svart bakgrunn. Dimensjonane varierer også sterkt. Det er teikn som brytest ned av naturen sjølv, i varierande tempo.
Dagar med såkalla drittver er like utfordrande som solskinsdagar for somme av oss.
