Slik kjenner ein einsleg bloggar det. I ferien kjende eg det ekstra godt. Smarttelefonane var konstant i bruk kring meg. Titusenvis av bilete liknar mine eigne. Eg var i selskap nyleg, der ein av personane stolt viste fram ein lang serie med bilete på den vesle skjermen. Det svimla for meg til slutt. Ikkje dermed sagt eit vondt ord om prestasjonane til personen. Over alt ser eg fabelaktige foto, kanskje meir i teknisk forstand enn i innhald.
Eg får ofte høyra at det er gamaldags å blogga, og eg ser på responsen at det er nesten ingen som ser bileta mine. Dette er ein bitterleg klage som eg har framførd før. Eg brukar ei gamaldags handsag der ande brukar motorsag. Men kvifor klaga? Eg har då gått inn i dette med opne auge, og mine omgivnader oppmodar meg til å vera positiv. Så då så.
Så eg byrjar litt stillferdig etter ferien, med tre variasjonar over same motiv, tatt tidlegare i år. Eg innbiller meg at ein kurator eller kunstkritikar ikkje vil finna noko å spinna på her, og bra ville det i så fall vera. Seinare kjem eg til å plukka frå samlinga av feriefoto. Etter kvart dukkar det vel opp andre ting òg.
I det stille kosar eg meg med å planlegga fotobøker til internt bruk, både tema og årets reiser. Det er bra for stilsanen og andre sanser, og med tida vonleg til glede for dei få som får sjå bøkene.
