I sist blogginnlegg viste eg foto av ein rhododendron sett bakfrå, og hevda at det klassiske (banale) er heilt borte. Ein lesar vart provosert av ordet 'banale': – Det er banalt å tru at biletet vert mindre banalt av alltid å gjera det annleis.
Ordet banalt har noko utflytande over seg. Dei fleste gled seg over ein vakker solnedgang. Kvifor er det då så vanskeleg å gle seg over eit foto av det same? Kanskje av di formatet er krympa og av di fargen som oftast er den same. Det er som å eta graut til middag kvar dag. Men eg trur det er mogleg å heva det banale over det banale ved å finna nye måtar å presentera det på.
Den svenske forfattaren Thomas Nydahl skriv: – Det verdslege er i dei fleste tilfelle synonymt med det banale. Til eldre eg vert, til større trong får eg for det banale. Torsdagstimane i sola, med leikandde born på stranda, med ein enkel kopp kaffi og ein matpakke. Tidlaus banalitet. Kva meir kan ein trå etter?
Ein ting er banalitetar i det visuelle, men det same finst i rikt mon i tekstar, også av dei som skulle vita betre. Ein fotograf skreiv i samband med ei utstilling at det er ikkje berre å gå ut og knipsa: – Eg vurderer mellom anna lyset. Fotografering er jo eigentleg magi eller tryllekunst, der er lyset heilt essensielt.
Eureka!
Stundom trur me at me greier å skapa noko som løfter sinnet og får oss til å gløyma alt anna. La oss gle oss over slike sjeldne og gode stunder.
Ja, lyset er essensielt for dei vedlagde fotoa (eureka!). Magien er fråverande, som på alle bilete eg tar. Påstanden min er (enno ein gong) at magi ikkje finst. Det veit ein kvar tryllekunstnar. Bileta spriker i alle retningar, men har det felles at dei er tatt innafor ein radius på hundre meter, og er frie for solnedgangar og rhododendron.
