Eit lite bygdemuseum i bygde-Noreg. Kameraet hang på skuldra. Det skulle ikkje brukast. Eg skulle berre få eit nostalgisk innsyn i ei tid me ikkje får att. Me får aldri att det sekundet som var. Tre eksponeringar var det heile; mest for å testa yteevna til kameraet. I museumskjellaren var det dunkelt. Småting var spreidde omkring. Dei to brørne som hadde drive garden hadde samlemani. Eit offentleg museum overtok samlingane, slik at dei ikkje vart spreidde for alle vindar.
Den tettbygde Winston Churchill stod avskalla på ei hylle. Sigaren var sløkt. Nokre nips-hundar av ein rase som aldri hadde sett sine føter på garden stod der også. Godt å ha.
På museumsdagar er det alltid noko for born. Johanne Øvstebø Tvedten er eit pedagogisk forteljartalent som får ungane til å sitja stille medan ho utbroderer livet til andre ungar for nokre mannsaldrar sidan.
Så kvifor fyller eg huset med ting eg aldri får bruk for? Det kan greia seg med langt mindre, sjølv om me skulle ha ein illusjonsfylt draum om å knyta generasjonane saman. Kanskje nokon kjem til å setja pris på det. Eg har nyleg kvitta meg med to store kamera, tilmed digitale. Det gjorde ikkje vondt.
