Kunstmuseum er både til glede og frustrasjon. Tilmed når eg ikkje skjønar noko. Ingebrigt Vik museum i Øystese var bra saker, heilt til dei bygde det om i fjor sommar og omplasserte skulpturane. Det var ikkje fullkome tidlegare, men no er det vandalisert. Skulpturane til Vik er stort sett stillfarne eller introverte. Det har interiørarkitekten, eller kva han no kallar seg, gitt fullstendig blaffen i. Her er det pøst på med signalfargar, speglar og kubiske kassar. Fleire av skulpturane er vende bort frå lyset, utan tanke på at ein skulptur ikkje berre er skapt av skulptøren, men også av det lyset betraktaren ser den i. Det er blitt eit museum som ikkje tek omsyn til kunsten, men som markskrikersk syng ut: Sjå kor flink interiørarkitekt eg er!
Fy flate!
Då er det nesten velgjerande å koma til ein stad der delar av utrangerte boreplattformer er klare for opphogging. Ingen kunstneriske krumspring her, nei. Dei er stilige i sin uskuldige råskap. Det eg undrar meg over er den kort tida det er mellom milliardinvesteringae er gjort og til heile stasen er borte vekk.
