Fotografisk er gravminne ei smal nisje. Eg lovar å avgrensa temaet på bloggen, sjølv om eg finn mange av gravminna svært interessante. Det kjem til å dukka opp eit par innlegg til (frå England) og så er det lang pause (trur eg). Gravplassen på Røros er spesiell, ikkje minst med tanke på dei mange yrkestitlane. «Bankschef» er det mange som har vore, enkefru også, men «Enkefru» på gravminnet er uvanleg. Sjeldnare er titlar som er knytte til gruvedrifta, som «Berglæge», «Overstiger», «Grindvokter», «Bergskriver» (kontorsjef), «Proviantskriver» og Ertzscheider» (malmekspert). Her ligg også ein «Toldrøiert og organist». Om denne røierten (tollfunksjonær av låg rang) kan ein frå folketeljinga i 1865 finna ut at han i huset hadde kone og fire born i huset, svigermor, og ei «Logerende Enkefrue som underholdes af Pensionsindretning». Dessutan hadde han åtte kyr.
Røros kyrkje, ferdig 1784, er framleis ei av dei største kyrkjene i landet, og med sine 1 600 plassar overdimensjonert i forhold til kyrkjelyden. Taket er dominerande frå denne sida. Det er tekt med titusenvis av kraftige tre'heller', om lag som på stavkyrkjene. Det nedste maleriet på interiørfotoet viser ein mann i raud frakk. Det er bergverksdirektør Peder Hiort. Han gav store summar av eiga formue til kyrkja, og oppretta eit fond til beste for fattige, og for unge i yrkesopplæring. Røros hadde store klasseskilje, og i kyrkja sat proletariatet på det øvste galleriet.
Hiort fekk bygd eit mausoleum (foto nr. 3) for seg og slekta si. Der ligg han balsamert og i full bergmannsmundur, med sabel og bergmannsstav.
Ein annan stad ville kanskje knuste gravheller blitt kasta. Her er dei pietetsfullt tekne vare på, på sin måte.
