Å, nei – det var ikkje så vel. Men som sagt før, nokon må ta seg avfallet. For nokre dagar sidan viste eg turkameraten ein (for han) ny avfallsplass. Han steig ut av bilen og sa: – Å hildrande du!
Så var han i gang med kamera.
Eg trur ikkje kommunen veit om denne oppsamlingsplassen. Men kanskje likevel, for det har minka kraftig på avfallet. Det var i siste liten me kom. Trass virvaret er det alltid noko som stikk seg fotogent fram. Enno ein gong vert eg skræmd av den korte levetida til moderne forbruksvarer.
Ting vert surrealistiske når dei vert rykte ut av samanhengen. Bildekka og kjøleskapet for mineralvatn kunne like gjerne vore fotograferte i eit studio, men så står dei altså i friluft som skrap mellom anna skrap. Paraplyen fann eg ein annan stad. No lengtar eg etter eit naturpanorama.
