Normalt unngår eg sol når eg skal fotografera. Etter å ha irritert meg kraftig over William Eggleston, roa eg meg ned og tenkte at den fyren må vel ha noko å læra meg, både om sol og fargar. Så eg gjekk eg med kamera ein dag sola stod høgt og himmelen var blå. Resultatet vart over forventning. Fargane var saftige, og kontrastane kunne eg godta. Biletet av brakkeriggen viser at det fungerer også med store deler av motivet i skugge.
Det femte motivet er fotografert i djup skugge, og trehjulssykkelen så seint på kvelden at det var på grensa med handhalde kamera.
Så her er ein trehulssykkel til, mr. Eggleston. Den eine kan vera like bra som den andre. Men i kunstkrinsar er det den som kjem først med noko nytt som står øvst på pallen, same kor bra det kan vera, det som kjem etter. Til alle tider har kunstnarar lånt frå kvarandre; musikarar, biletkunstnarar, forfattarar. Den som for første gong fotograferte ein soloppgang har ikkje patent på evig førsteplass. Tusen andre som har gjort det betre. Det same med roser og snømenn. Så eg slappar av. Med fare for å verta kalla hovmodig og lite jordnær, ser eg min trehjular som likeverdig med mr. Egglestons. Eg ser det unike med Egglestons, men ser også det unike med min. Annleis kan det ikkje vera.
Då eg fotograferte trehjularen tenkte eg på det enorme sløseriet og miljøøydelegginga som framstilling av plastleiker representerer. La oss seia at ein trehjular av dette slaget veg 2,7 kilo. Han veg framleis det same når han vert vraka. Slik er det med dei fleste plastleiker – vekt frå produsent er identisk med vekt som avfall.
Me kan ikkje alle vera pionerar. Så lær av dei beste, og kopiér ivrig til du står på eigne bein, og på det nivået du kjenner deg heime. Når det er gjort kan du strekkja deg litt til.
