Det er ikkje toppen av lukke å kunna fotografera på ein plass fylt av metallskrammel, men det er ikkje langt unna. Dagen er grå, altså perfekt for oppdraget. Dei som arbeider der er usikre på korleis dei skal handtera spørsmålet om fotografering, men slepp meg inn etter å ha ringt hovudkontoret. Så er det på med hjelm og raud vest, og eg får instruks om kva eg skal passa meg for.
Betongdekket er vått, og nokre stader er det sørpe. Her og der er det ei tynn oljehinne med regnbogefargar. Vatnet trenger inn i skorne, men pyttsann, eg kan ikkje vera prippen når eg først er komen innafor porten. Tre stader på området er menn i gang med skjerebrennarar for å dela opp grove metallkonstruksjonar. Tunge maskiner med gripeklør køyrer til og frå. Miljøet er tøft – og løfterikt for ein fotograf. Eg kosar meg, og prøver i beste Ansel Adams-ånd å visualisera det eg har framfor meg; altså sjå for meg korleis det endelege resultat skal verta.
Villmarksfotografen David Yarrow har sagt at han heller vil vera interessert enn interessant. Det sluttar eg meg til. Likevel trur eg dei fleste fotografar har eit meir eller mindre løynt ønskje om også å vera interessante.
Ser du kvinna som svingar seg i dansen?
– og blikket frå fortidsøgla?