Det var fine påskedagar. Alpinbakken er ein framand stad for meg. Brukar eg bilen, så er det for å koma dit freden rår og eg ikkje ser eit menneske. Parkera, og gå. Det er fullt mogleg å oppleva slike stader også der det er bråk og mykje folk i kvardagen, men tomt når helgefreden senkar seg.
Eg vert tiltrekt av hus i forfall. Kvifor var det ingen som brydde seg då forfallet sette inn? Kvifor er det ingen som fjernar ruinen når det ikkje er noko veg attende? Kor lang tid går det frå eit hus er nytt til det blir borte av seg sjølv? Kven budde der, kva krangla dei om, korleis levde dei kjærleiken? Ved å titta gjennom eit knust vindauge kan eg sjå restar av ein svunnen kultur; eit åkle eller ein fin slagbenk som tyngjest under vekta av samanbrote tømmer. Alle husa på bileta nedanfor er så øydelagde at det nærmar seg det praktfulle. Dei er på topp i sitt fall.
Nær nokre av husa var det ikkje eit menneske å sjå. Der det er hus like ved er det naturleg å spørja om lov til å fotografera. Gjer det klart kven du er, kva ærend du er i, kva bileta eventuelt skal brukast til. Gjer det også klart at du ikkje aktar å ta deg inn i ruinen. Det kan i så fall bli verst for deg sjølv.
Det hender eg har fotografert moderne arkitektur med like stor vemmelse som eg har fotografert ruinar med vemod.
